Στη φύση εναποθέτουμε και πάλι τις ελπίδες μας για ζωή, εμείς οι άνθρωποι, οι ίδιοι που την καταστρέφουμε…
Ζητάμε από αυτή να αναγνωρίσει την ανάγκη μας να συνεχίσουμε να υπάρχουμε…
Έτσι, συνδέουμε τη νέα με την παλαιότερη γνώση και δημιουργούμε θεόρατες μηχανές - κράμα από ατσάλι και Νου- και τις προσφέρουμε δώρο στον Αίολο.
Κυριακή 29 Ιουνίου 2014
" Η καρδιά του ανθρώπου μακριά από την φύση γίνεται σκληρή"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου